Ciudad Perdida 4-daagse hike 40 km door de tropische jungle

22 mei 2015 - Ciudad Perdida, Colombia

Dinsdag 19 mei: Santa Marta - El Mamaey - dag 1 hiking naar Ciudad Perdida
Om 9.30 uur word ik opgehaald door iemand van Wiwa-tours. In de airco'd van zitten al de andere 3 hikers: Lisa (45) uit Australië, nu woonachtig in Ierland en Ally en Dana uit Colorado. We rijden eerst zo'n 1,5 uur met de van en stappen dan over in een jeep voor nog zo'n uur, vooral bergop. Onderweg komen we onze Wiwa-gids Jose tegen die achterop een motor de andere kant op rijdt..... Hij zal later komen. Tegen 11.30 uur komen we aan bij de plek waarvandaan we gaan lopen. Maar eerst natuurlijk onze almuerzo.

Vandaag staat ons zo'n 4 uur wandelen te wachten. We lopen tegelijk op met een andere groep van 4: Rene & Tuy (verpleegsters uit Australië en Nieuw-Zeeland), Simon (die ik al ken vanuit San Gil) en Sal uit USA, met gids Willian van Turcol = Tur Colombia. Natuurlijk is het weer veel bergop en bergaf (veel meer dan gedacht) en dat in jungle-hitte. Gelukkig is er al na een klein uur onderweg een prachtige plek om te zwemmen en af te koelen. En daarna gaat het licht regenen wat wel wat helpt tegen de hitte. Bovendien stoppen we regelmatig voor wat fruit en 1x voor een kopje koffie.
Het is een prachtige omgeving met uitzicht op de in nevel gehulde bergen begroeid met tropische bomen en soms lopen we langs de rivier of stemmen hem over. Onderweg zien we afwisselend witte en rode aarde. Onze gids zijn we de eerste helft van de route kwijt en daarna praat hij voornamelijk in zijn walkie-talkie en zijn we hem ook regelmatig kwijt.... Hij lijkt wel stoned of dronken....
Tegen 16.15 uur komen we bij ons eerste kamp. Echt in the middle of nowhere, maar bij een prachtige zwemplaats (omdat het zo hard regent heb ik geen zijn om te gaan zwemmen). Onze gids valt al snel zittend in slaap en stort af en toe om. Ik geloof dat hij al wat gedronken heeft..... Gelukkig hebben we de andere gids Willian die meteen gaat koken zodat we rond 18 uur heerlijk eten.
Jose bedenkt dat hij ook wel iets moet doen en vertelt ons alles omtrent de Popora. Het is een kalebas die iedere man op zijn 19de verjaardag van zijn ouders krijgt. Om de steel van de kalebas wordt van schelpen uit La Guajira een soort knots gemaakt. Daar gaan ze met een speciaal daarvoor gemaakte stok doorheen zodat er schelpen gruis vrijkomt. Dat doen ze met dat stokje in de mond en werkt als een alkaloïde, zodat de coca-bladeren die ze in de mond hebben sterker werken. Het wordt gebruikt om meer in contact te komen met de spirituele wereld, voorouders en de natuur. De popora gaat een leven lang mee en wordt in een witte "bolsa" overal meegedragen, die weer in een "monchilla" wordt gestopt. Ook laat hij ons de verschillende stenen zien die hij bij zich draagt en die allemaal ergens voor staan (water, vuur, lucht etc). Hij heeft er 9, maar er schijnen er zo'n 70 verschillende te zijn.
We liggen al vroeg in de hangmatten.

Woensdag 20 mei: dag 2 Ciudad Perdida trek
Om 5.30 uur opstaan, 6.00 uur ontbijt en 6.30 uur vertrek. Gelukkig is het weer droog, maar alles dat nat was (van het zwemmen en het zweet) is nog net zo nat. Vandaag zullen we volgens Willian 2x 4 uur lopen. Wederom is het steil omhoog en één stuk steil omlaag Gelukkig is er bij de lunch plek, waar we al om 9.30 uur zijn, weer een heerlijke piscina en tijd om te zwemmen en omdat de zon nu goed schijnt kan alles goed drogen. Heel fijn.
Jose is weer op komen dagen en vertelt ons alles over het maken van de "monchillas". Hij laat ons zien hoe het "garen" gemaakt wordt uit yucca-bladeren (40 stuks voor een bolsa), dat is het mannenwerk en later laat hij ons zien van welke planten de natuurlijke kleurstoffen komen.
Na de lunch gaan we verder voor een wandeling van ongeveer 4 uur. Deze keer voornamelijk bergop, maar met 1 flinke afdaling: als ik sommige mensen volledig bezweet terug zie ploeteren zie ik nu al tegen de terugweg op.
Na de laatste snack onderweg ( waar ik Heidi en Simca - die op de terugweg zijn - weer ontmoet) begint het te regenen. Eerst zacht. Dan moeten we door het water lopen en daarna begint het echt te stortregenen. Gelukkig heb ik een regenhoes om mijn rugzak en en plastic zak om de camera........
Door de regen valt er een flinke tak vlak voor Lisa. Gelukkig gaat het net goed. Rond 16.30 uur komen Lisa en ik - gevolgd door Jose - als laatsten aan.
Op deze overnachtingsplaats slapen alle groepen. En dus kom ik ook de Nederlandse Tobias en Ger, die ik ontmoet heb in The Dreamer in Santa Marta, hier weer tegen. Ook op deze plaats is een piscina, maar door de regen is het niet veilig om te zwemmen en bovendien ben ik toch al drijfnat.
Als ik me ga verkleden merk ik dat de onderkant van de rugzak - en alles wat onderin zit - nat is. Waarschijnlijk gebeurd toen ik door het water liep. Balen, want net deze keer heb ik mijn lakenzak niet in de droogzak gedaan. Ik kies voor een hammock, maar gedurende de nacht heb ik er een beetje spijt van. Hij is heel smal, hangt eigenlijk teveel door en bovendien stinken de dekens vreselijk zodat ik al met al een slechte nacht heb.

Donderdag 21 mei: dag 3: Ciudad Perdida! en aanvang terugweg
Vandaag weer om 5.30 uur op, 6.00 uur ontbijt en rond 6.30 uur vertrek naar Ciudad Perdida. Alle natte spullen buiten hangen, want weer komen hier terug voor de lunch en hopelijk is dan eea droog. Voorlopig moet ik het doen met mijn drijfnatte schoenen en sokken. Ally was vannacht ziek, Dana voelt zich ziek worden rond het ontbijt.... De groepen vertrekken zo'n 5 minuten na elkaar. Ideaal, want zo blijft het nog enigszins exclusief.
We lopen eerst en stukje langs en dan door de rivier naar de ingang van het park. Er volgt een trap van zo'n 1200 treden naar het lager gelegen deel van Ciudad Perdida. Hier krijgen we per groep uitleg over hoe de stad in elkaar zit, bij ons vertelt Willian het. Ik ben blij dat hij zo rustig praat en ik zoveel begrijp (en de rest wordt vertaald door Lisa en Ally). De historie van Ciudad Perdida wordt uitgelegd in het 600 treden hoger gelegen - en meer heilige - deel van de stad. Heel interessant: van de aankomst van Aziaten in 500 tot het ontstaan van de stad in 700, over de 4 groepen indigenas die hier vreedzaam samenwoonden met verschillende activiteiten (beroepen), de aankomst van de Spanjaarden in 1501 met de uitwisseling van producten, tot de conquistadores met de inquisitie in 1525, waarna uiteindelijk de laatste indigenas zich terugtrokken in de Sierra.
De stad was verlaten maar werd in 1973 ontdekt door boeren die het land wilden gebruiken voor de groei van marihuana en andere gewassen. Ze plunderden de graven ( de indigenas geloven in reïncarnatie en worden in hun huis in foetushouding in urnen begraven met voedsel, water en veel van hun bezittingen waaronder gouden voorwerpen) en vernielden daarmee een groot deel van de stad en vermoordden elkaar regelmatig om de vondst. Toen 1 van de grafrovers in 1974 de regering informeerde over de stad werden er troepen militairen en archeologen en antropologen gestuurd en werd de stad hersteld, waarna sinds 1980 de stad ook toegankelijk werd voor toeristen. Inmiddels komen er in het hoogseizoen zo'n 120 toeristen per dag (500 per dag op de totale trek). Dus ik ben blij met de 30 die er nu (in het regenseizoen) zijn.
Nu wordt de stad niet meer bewoond, maar nog wel 1x per jaar gebruikt voor een grote reünie: eerst komen alle volwassen Wiwa's en Kogi's voor 8 dagen en daarna de andere 2 groepen. Dat geeft de stad voor mij nog iets extra's tov Machu Picchu. Wel zijn er de zwaar bewapende militairen die de boel bewaken en zijn er 2 replica huizen gebouwd net buiten het heilige deel waar oa een sjamaan woont en zijn er mensen die het park onderhouden.
De stad bestaat uit zo'n 300 ronde plateaus. Op ieder plateau stond vroeger een huis. Naarmate de cirkel groter was woonde er een belangrijker familie. Bovendien is er 1 plek die meer vierkant is: waarschijnlijk was dit de offerplaats.
We lopen weer terug over dezelfde trap. Dit blijkt naar beneden een nog veel grotere uitdaging dan omhoog: de treden zijn smal, soms diep en vooral glad door de regen.
In het kamp eten we de lunch, waarna Renee ziek wordt. Daarna beginnen we aan de 4 uur durende tocht naar de lunchplek van gisteren. Uiteraard weer veel omhoog en (gelukkig iets meer) omlaag. Met mijn natte schoenen en sokken en dus vochtige voeten doen mijn voeten behoorlijk pijn en ook mijn hiel speelt flink op. Ik strompel voor mij gevoel het laatste uur en ben echt dolblij als ik er ben, mijn rugzak af kan doen en mijn schoenen uit kan trekken. Zwemmen lijkt me heerlijk, maar ik kan de paar minuten over het rotspad naar de lager gelegen rivier zelfs op mijn flipflops niet opbrengen. Gelukkig is er een douche: koud water, maar dat is hier geen straf. Helaas kom ik erachter dat ik mijn Icebreaker short / korte legging in het vorige kamp heb achtergelaten. Jammer, was er best aan gehecht. Mijn lakenzak is droog, de deken ruikt vrij fris en de hangmat ligt comfortabel. Bovendien heeft de pijnstiller geholpen en ik ben voorzichtig wat opgeknapt. Ik val dan ook heerlijk in slaap tegen 20 uur. Helaas word ik rond 22 uur wakker met pijn in mijn maag en een misselijk gevoel..... Even naar het toilet, maar het lijkt wat weg te zakken.. Rond 01.00 uur word ik weer wakker en weet net op tijd het toilet te bereiken ....... Gelukkig lucht het wel op (zag het somber in voor morgen) en val ik daarna toch weer in slaap....

Vrijdag 22 mei: laatste dag Ciudad Perdida en terugtocht naar Santa Marta
En weer staan we om 5.30 uur op. Ik voel me gelukkig iets beter en mijn voeten zijn ook opgeknapt. Maar als Willian aanbiedt mijn rugzak te dragen ben ik maar wat blij. We hadden onze hoop namelijk op muilezels gevestigd om de backpacks te dragen, maar die zijn niet voorhanden. En Willian is mij meer terwille dan Renee omdat ik ouder ben en ik denk dat hij mee gisteren al heeft zien strompelen. We nemen afscheid van Lisa, Ally en Dana die de 5-daagse trek doen en dus eerst kunnen zwemmen en pas later vertrekken met Jose. We beginnen met 40 minuten steil omhoog en daarna zo'n ruim uur wisselend omhoog en omlaag. Ik ben blij dat mijn schoenen en sokken toch ook iets droger zijn en mijn voeten zich - met pijnstiller voor de zekerheid - goed houden. En zonder rugzak is wel heel fijn! Bij de pauzeplek (bij het eerste kamp) ga ik maar weer niet zwemmen, maar eet wel wat fruit en drink sap. Ger komt wat later in het kamp met een compleet los zittende zool van zijn Allstars, bijeengehouden met veters of tape of zoiets.
Na de pauze is het nog 1,5 uur lopen naar de eerste piscina: je raadt het al: eerst weer omhoog (gelukkig maar zo'n half uur) en daarna voornamelijk steil naar beneden. Heerlijk om daarna even in het water te springen. Dan nog maar zo'n drie kwartier tot de lunch plek waar we opgepikt worden met een 4WD. De backpacks gaan op het dak, de banken staan dwars achterin de auto en we moeten er met 9 man in: geen pretje voor een 3 uur durende rit!
Al met al was het een pittige 4-daagse tocht, veel zwaarder dan gedacht, maar zeer de moeite waard! Ook vond ik het bijzonder om veel van de gebruiken van de indigenas te horen en Wiwa's en Kogi's te zien.
Om 16 uur word ik afgezet bij The Dreamer in Santa Marta.
Heerlijk om te douchen, haren te wassen en schone, droge kleren aan te kunnen doen! Zelf eten te kunnen uitzoeken en een paar cocktails te drinken.
Natuurlijk lig ik al wel weer op tijd in (een echt) bed.

Foto’s