Tayrona National Park

17 mei: Ik sta al op tijd op om naar Tayrona te gaan, maar vertrek uiteindelijk pas iets na achten. Eerst het eea kopen aan fruit en water voor in het park en dan met de bus. Inmiddels ben ik erachter dat ik tot nog toe 2x ongeveer het dubbele van de werkelijke prijs heb betaald voor een busrit :-(. Maar nu gaat het goed.
Bij de ingang van Tayrona moet ik eerst in de banken om te luisteren naar alle regels / voorschriften en aanwijzingen voordat ik in de rij mag om - met vertoning van mijn paspoort - de entreekaart mag kopen.
Daarna moet ik mijn entreekaart aan de militairen bij de slag poort laten zien en dan met een busje naar de start van het natuurlijke pad.
Daarvandaan is het 1 uur lopen door de jungle, afgewisseld met lopen langs het mooie strand naar Arrecife: het eerste strand met een kampeerterrein. Ik loop door tot Cabo San Juan de Guia, want ik wil heel graag in de hangmat op de bekende rots (voorkant van de Lonely Planet van Colombia) in het water slapen. Die plaatsen schijnen vrij snel bezet te zijn, dus ik wil eerst mijn plek reserveren. Uiteindelijk lukt dat. Het is inderdaad een prachtige plek en lekker koel door de wind. Ik dump mijn backpack, eet wat en ga dan op pad naar Pueblito. Dit is een verlaten stad van de Tayrona's. De weg ernaartoe is echt ongelooflijk! Enorme stenen / rotsen met andere stenen als wiggen ertussen. Ik ben echt onder de indruk en vraag me af hoe ze dit gemaakt hebben en welk deel er al van nature lag. In elk geval begrijp ik goed dat de stenen heilig zijn en dat ze er ontzag voor hebben. Na zo'n 1,5 uur klauteren met 2 plaatsen die me bijna niet lukken ben ik in Pueblo. De restanten van de stad vind ik niet zo indrukwekkend. Maar er is ook een groep indigenas. Ik zou er dolgraag een foto van maken maar durf dat niet aan. Ik durf eigenlijk amper langs ze te lopen en voel me een indringster. Ik ga dan ook weer redelijk snel terug naar Cabo de San Juan de Guia.
Daar aangekomen ontdek Ik dat ik mijn kleine portemonnee (waarin gelukkig alleen geld en weinig belangrijks zit) ben kwijtgeraakt. Ik vraag nog her en der, maar zoals verwacht: nergens gevonden. Nou ja, ik hoop maar dat het geld bij een arme indigena is terechtgekomen.
Cabo is behoorlijk druk en heeft maar 4 toiletten: en ook weinig douchen. Gelukkig is het niet hoogseizoen, want er staan vaak rijen. Omdat het restaurant ook tussendoor sluit is het ook dat in de rij om eten te bestellen. Niet echt aantrekkelijk en ik besluit me te beperken tot een heerlijke milkshake (daarvoor sta ik als eerste in de rij) en daarna mijn toastjes met avocado op te eten.
De nacht blijkt behoorlijk koud te zijn op de rots door de stevige wind zodat ik slecht slaap. En als ik 's nachts moet plassen loop ik echt niet de trappen af en de 200 meter over het strand naar het toilet. .... Ik kan er wel om lachen hoor: heb je zo ongeveer de mooiste slaapplaats in Colombia, maar ongeveer de slechtste nacht :-).
De volgende ochtend loop ik langzaam terug langs en over alle prachtige stranden, neem een warme pan de chocolate bij de panaderia en geniet heerlijk. Ik zie enkele apen in de jungle, hagedissen met blauwe staarten en verschillende vogels. Begin van de middag pak ik de bus naar Santa Marta naar hostal The Dreamer daar. Ik kom er rond 16 uur aan en word hartelijk ontvangen door Rodrigo: een geweldige jongen bij de receptie die echt iedereen bij naam kent. Helaas is mijn backpack nog niet hier aangekomen...... Maar dankzij de snelle actie van Rodrigo is hij er rond 18 uur. Ondertussen regel ik oa voor morgen de Ciudad Perdida tour via Wiwa-Tours en haal geld in een waar winkelcentrum.