Santa Marta - Palomino (noordkust) _ Punta Gallinas (noordelijkste punt Zuid-Amerika)

Woensdag 13 mei: Palomino
Rond 6.45 uur komen we aan in Santa Martha. De warmte valt als een deken op ons na de kou van vannacht. De bus naar Palomino zal snel vertrekken, maar dat valt toch weer wat tegen. Bovendien worden we na een kwartier in een andere bus over gezet die eerder zal gaan? Uiteindelijk vertrekken we pas rond 8.45 uur. Maar goed, tegen 10.30 zijn we in Palomino. Daar komen direct mannen / jongens op motoren op ons af: of we achterop willen? Het zijn de plaatselijke taxi's en het hostal is op 20 minuten lopen......
Wat is wijsheid? Achterop met mijn grote backpack + daypack zie ik niet zitten, maar lopen met als is in deze hitte ook echt geen pretje. Gelukkig komt er ook een "gewone" taxi, toch prettiger :-)
The Dreamer is echt een prachtig hostal met mooi zwembad, geweldige buitenruimte met bar, restaurant en zitjes: het lijkt wel een duur resort, maar kost maar 13€ pet nacht (voor een dorm dan). Het ligt vlakbij het strand.
Vandaag een beetje relaxen, socializen, als updaten, maar ook de rest van de tijd regelen en beslissen wat te doen en wanneer.
In de middag ga ik met Linda, een 52-jarige Engelse het strand verkennen. Leuk om weer eens met iemand van mijn leeftijd te praten. Zij heeft haar baan opgegeven en appartement verkocht om te kunnen reizen. Ik deel met haar een geraffineerde sushi die vers op het strand wordt klaargemaakt. Geweldig! 's Avonds neem ik een lekkere mango-daiquiri en praat nog wat met een Nederlands meisje dat net terug is van de Ciudad Perdida trek met Wiwa: een touroperator waar ze heel enthousiast over is.
En ik hoor dat de Punta Gallinas-tour uiteindelijk toch doorgaat: er zijn bij Kai-eco-tour nog 2 aanmeldingen. Morgenochtend om 6.30 uur word ik opgehaald. Heb er zin in.

Donderdag 14 t/m zaterdag 16 mei: Cabo de la Vela en Punta Gallinas-tour.
Om 6.15 uur sta ik buiten klaar en hoor dan van Jette, een Deens meisje van 29 die met me mee blijkt te gaan, dat de taxichauffeur die ons naar Riohacha zou brengen, waarschijnlijk al om 6 uur langs is geweest, maar is vertrokken. Met een hoop heen en weer gebel lukt het de zwembad-man om een nieuwe taxi te regelen. Die komt uiteindelijk pas om 8 uur: de tijd dat de tour eigenlijk zou beginnen. Om 9.30 uur zijn we dan eindelijk in het kantoor van Kai-eco-tour. Taupunakohe ("Ik vind het fijn als je de moeite doet mijn naam goed uit te spreken"), een 29-jarige Nieuw-Zeelandse, zit al lang te wachten.
We vertrekken met de 4WD met chauffeur en "gids" Mario.
Het landschap verandert snel en we rijden over het strand en door woestijnen. Eerst vind ik het jammer dat het een dichte en airco'd jeep is, maar met deze temperatuur en de alom aanwezige stevige wind met dus venijnig stuivend zand, is het uiteindelijk toch wel erg comfortabel.
In Urubia hebben we een korte stop om water en fruit/snacks te kopen. Wel prettig, want het is inmiddels ongeveer 12.30 en ik heb nog niet ontbeten door al het vervoer-geharrewar. Bovendien een plaspauze bij familie van Mario thuis. Wel een wc, maar geen stromend water.
We rijden langs een drooggevallen (zout-) meer, een zoutfabriek, haventje en duiken dan echt de woestijn in. Het doet me eigenlijk meer aan Afrika denken dan aan Colombia. Er zijn hier enkele hutjes, veel geiten en regelmatig (vooral) jongetjes die de weg gebarricadeerd hebben en open doen voor een paar koekjes. Overigens lijkt er niet overal een echte weg te zijn en we hebben de 4WD echt nodig.
Rond 14.00 uur komen we bij Cabo de la Vela waar we lunchen met ieder een mega-vis. Daarna verkennen we met de auto en te voet wat plekken rondom de kaap (oa kunnen we naar een strandje ) en gaan tegen zonsondergang naar een vuurtoren. Daar verzamelen zich alle toeristen: een stuk meer dan gedacht. We gaan terug naar het hospedaje. Hier zijn lockers en kunnen we een hangmat uitkiezen. Ik ga voor een prachtige grote, zachte zonnebloemgele. Het lijkt me een geweldige plek om te slapen met het geluid van de golven van de oceaan en de wind op de achtergrond.
Taupenakohe heeft een eigen slaapkamer met bed en eigen echte douche (wij hebben alleen een mandi) en dat is wel heerlijk om gebruik van te maken na deze stoffige zanderige dag.
In de avond gaan we nog even naar een nabijgelegen kitesurf-school waar ze ook wat te drinken (ook bier) verkopen en muziek hebben. Daar danst vooral Jette nog even op een uiterst intieme sensuele manier met de plaatselijke surf-en dans-dude. Taupenakohe waagt zich er ook nog even aan met deze jongen, maar het gaat haar wat te ver....... Net even te close.
Ik slaap inderdaad heerlijk in mijn hangmat.
De volgende dag staan oa de zandduinen op het programma. Op weg ernaartoe komen we langs een meertje waar veel flamingos zijn, gieren en witte en rode ibissen. Prachtig!
In Punta Gallinas (vlakbij het meest noordelijke punt van heel Zuid-Amerika) is ons volgende hospedaje en lunchplek waar we stoppen voor de lunch voordat we doorgaan naar Las Dunas: flinke zandduinen die eindigen in zee. Ze zijn mooi en we kunnen er ook even zwemmen.
We rijden naar het noordelijkste punt, waar iedereen weer rond dezelfde tijd (zonsondergang) is. Je vraagt je af waar al die mensen en 13 jeeps opeens vandaan komen.
Onderweg komen we een vast zittende jeep tegen die ook van kai blijkt te zijn. Gelukkig kan Mario ze weer op weg helpen.
In het hostal komen we de 3 meiden later weer tegen. Taupenakohe en ik hebben lobster besteld als diner. Ongelooflijk: we krijgen ieder 1,5 gids-kreeft! Verrukkelijk!
Ik slaap heerlijk in mijn wederom enorme en zachte hangmat (Ik kan er dwars in liggen en volgens mij passen er wel 4 mensen in): zo een wil ik wel als souvenir meenemen! Middenin de nacht ben ik even wakkert en als ik naar het toilet loop word ik overweldigd door de sterrenhemel.
De volgende dag gaan we eerst naar 2 strandjes waar Jette een enorme hoeveelheid grote schepen verzamelt en waar we lekker even kunnen zwemmen en zonnen. Daarna nog lunch bij de hospedaje en een overtocht met de boot van een half uur. Mario staat ons aan de andere kant op te wachten en de rest rijden we in behoorlijk tempo terug naar Riohache.
Daarvandaan neem ik de bus en de motortaxi terug naar the Dreamer in Palomino waar ik rond half negen aankom.
Net genoeg tijd om alles te regelen om morgen te vertrekken naar Tayrona National Park en te zorgen dat mijn backpack in Santa Marta bij The Dreamer, waar ik gereserveerd heb, wordt afgezet.