Wellington --> National Park + Tongariro Northern Circuit 15 - 18 november

Zaterdag 15 november: Het was vannacht weer echt Windy Wellington: het hele huis stond gewoon te schudden (geen aardbeving deze keer)! De volgende ochtend moet iedereen al vroeg op (5 uur) omdat de paramedics met de ambulances vanaf ongeveer 6 uur bij de 35 km Coastal Challenge paraat moeten zijn. Ik moet om 6.30 uur bij X Base Hostel klaarstaan voor de Straybus en het is wel zo fijn om met nu echt al mijn zooi voor de deur te worden afgezet, ook al is dat al om 5.45 uur! Vandaag ga ik met Stray tot aan National Park Village (The Plateau Lodge) waar ik morgen zal beginnen aan de Tongariro Northern circuit. Onderweg ernaar toe regent het behoorlijk. National park Village blijkt echt niets te zijn. Ik doe een paar noodzakelijke boodschappen in de enige winkel van het "dorp" bij een benzinestation en lift dan mee naar Whakapapa Village waar de DoC zit. Daar blijkt de weersverwachting weer eens veranderd te zijn en daarmee verandert de route ook weer voor mij. De volgorde van de hutten kan gelukkig omgezet worden. Ik ben benieuwd! De teruglift is ook weer snel geregeld. Dan ga ik maar eens in de hot tub die ik gratis een half uur voor mezelf kan reserveren. Met het eten heb ik weer geluk: 2 Chinese jongens hebben 3 giga regenboog forellen gevangen en daar mag ik van mee eten.
Zondag 16 november: Vanochtend op tijd op. Ik ben zo benieuwd naar deze great walk. Helaas regent het een beetje. Ik hoop zo dat het af en toe wat helder weer zal worden. Ik ga weer liftend naar Whakapapa. Iets lastig omdat er bijna niemand zo vroeg op de weg is. Maar in 2 liften (respectievelijk de 4de en 2de auto die langskomt) ben ik er. Om 8.30 uur begin ik dan aan de hike, die volgens de DoC 8 uur duurt over 22,4 km naar Oturere Hut. Wat een prachtig, desolaat, kaal vulkaan landschap met rotsen, rivieren, mos en lage scrub bosjes en kale vlaktes met lava. Dat alles natuurlijk omringd door bergen en vulkanen. In het begin regent en waait het behoorlijk, maar later wordt het weer tot mijn grote vreugd steeds beter en zijn de vulkanen steeds minder in de wolken. Ik maak eindeloos veel foto's en het verbaast me dat ik het in de verwachte 8 uur haal. Vooral omdat ik ook nog alle extra ommetjes maak: naar de Turanaki falls, het Lower Tama Lake en de oude Waihohonu Hut, die vanaf 1904 tot 20014 in gebruik van was. Leuk om te zien. De Oturere Hut waar ik vannacht blijf is heerlijk warm (er is zomaar een gas kachel), niet al te groot en knus. Er zijn vooral veel Duitsers, maar gelukkig spreken de meesten goed Engels en zijn sociaal en gezellig. Met 2 van hen ga ik 's avonds nog even naar de waterval dichtbij de hut. Ranger Ardy komt langs om alles te checken en een update van het weerbericht te geven. Het komt erop neer dat we het beste morgenochtend heel vroeg kunnen vertrekken, omdat het eind van de ochtend zal gaan regenen en de wind weer zal aantrekken zodat het onaangenaam en mogelijk zelfs gevaarlijk kan worden bij Red Crater: het hoogste punt met 1886 meter en behoorlijk blootgesteld aan de wind.
Maandag 17 november: De gaskachel werd gisteravond om 9 of 10 uur uitgezet en het was toch wel fris in mijn dunnere slaapzak, dus het was niet zo moeilijk om vroeg op te staan. Vandaag dan toch echt de Tongariro Crossing! Om 5 uur op en rond 6.30 uur op pad. Het weer is prachtig en het uitzicht op de vulkanen met wat lage mist is adembenemend als ik vroeg in de ochtend ( rond 6 uur) naar buiten ga. Ardy komt weer langs met vernieuwde weerberichten op naar telefoon. Het is opnieuw veranderd: het zal echt veel gaan regenen en de tijd waarop het begint is veranderd van 13 uur naar 9 uur. De tocht is prachtig met een steeds wisselend uitzicht en met de laaghangende mist achter ons die steeds hoger komt. Bij Emerald Lake ben ik echt overbluft door het zoveelste mooiste punt in Nieuw-Zeeland. Ik neem een kleine D-tour naar het Blue Lake over een besneeuwd / bevroren pad. Ook mooi, maar minder spectaculair dan het eerste Emerald Lake. Inmiddels sneeuwt en en hagelt het en begint de wind aan te trekken. Jammer voor het uitzicht, maar het biedt wel kans op heroïsche verhalen over de Crossing die voor mij hier begint. Ik loop terug naar Emerald Lake en dan begint het beklimmen van de krater. Behoorlijk pittig: steil omhoog: deels over bevroren sneeuw (waarbij de voetstappen van voorgangers te gebruiken zijn als treden omhoog) en over een soort lava-gravel, waar je steeds een stukje terugzakt. En dan natuurlijk de stevige wind en de hagel erbij: niet ideaal. Maar gelukkig blijft het zicht redelijk goed - en dat is werkelijk onovertroffen - en kan ik toch nog wat foto's maken van de Emerald Lakes + het Blue Lake + Red Crater. Bijna bovenaan is een plaats waar de stenen warm zijn en het iets meer windluw is en het daardoor wat droger lijkt te zijn. Tijd om een hapje te eten, de batterij van de camera om te wisselen en iets op te warmen voor het volgende pittige stuk. Dat gaat vrij steil naar beneden, is modderig, glad en er staat een pittige zijwind. Ik ben weer eens erg blij met mijn trekking-poles. Op enkele plekken zijn zelfs relingen en kettingen aangebracht om je vast te kunnen houden: echt geen overbodige luxe. Daarna volgt een soort kale vlakte in het dal, waaruit Mount Doom (officiële naam Mt Ngauruhou) in zijn volle glorie oprijst. Het meest spectaculaire stuk is nu wel geweest en met nog een paar uur lopen naar de volgende hut: Mangatepopo is het toch wel jammer dat het blijft regenen. Ik loop nog even langs Soda Springs. En uiteindelijk kom ik werkelijk drijfnat om 14 uur in de hut aan. Wat fijn om me om in de - redelijk warme - hut te kunnen omkleden in droge kleren. De ranger hier is echter een nogal gestreste vrouw die alle voorschriften strikt naleeft en ons vertelt hoe het reilt en zeilt in de Nieuw-Zeelandse hutten: alle natte buiten-kleding wordt van de droogkroon afgehaald en naar buiten gebracht evenals alle schoenen. Nou ja, best logisch, maar de manier waarop het gaat is nogal bruusk. Er zijn enkele mensen die hier gestrand zijn en eigenlijk vandaag de crossing hadden willen doen of hem anders morgen willen doen en daarvoor speciaal hier naartoe gekomen zijn uit Australië en uit Auckland. Een bittere pil als de ranger komt vertellen dat het met de nieuwe weersvoorspelling met wind van 80 km (waarbij je niet kunt blijven staan bij Red Crater) morgen (en waarschijnlijk ook overmorgen) onmogelijk zal zijn om de crossing te doen. Natuurlijk kan het weerbericht nog altijd veranderen......... Maar dat is dan pas morgenochtend rond 9 uur bekend.
Ik besluit op tijd te gaan slapen (ditmaal met mijn Icebreaker lange wollen broek en vest aan) en morgen vroeg op te staan.
Dinsdag 18 november: Ik heb besloten het laatste stuk van de walk te skippen: een wandeling van 3 uur met vooral heel veel modder en weinig uitzicht door de regen is niet echt aantrekkelijk. In plaats daarvan loop ik door mist en regen naar de Mangatepopo carpark en lift vandaar in mijn natte regenkleding verder naar National Park Village. Er zijn weinig auto's op de weg, maar om 10 uur ben ik terug bij The Plateau Lodge. Ik heb daar de rest van mijn spullen achtergelaten en zou daar eigenlijk nog 1 nacht slapen.  Maar ik rijd liever vanochtend met de Stray-bus om 11.30 uur mee naar Auckland, dus de 27 dollar voor het hostel verspeel ik. Dit wordt dan mijn laatste trip met Stray, leuk dat Postie weer de chauffeur is! Er is in Auckland vannacht ook nog plaats bij The Attic Backpackers, waar ik ook de laatste nacht ben. Zo kan ik mooi nog 2 dagen naar Coromandel Peninsula (met achterlaten van een deel van mijn spullen bij The Attic) om mijn vakantie met hopelijk mooi weer en een mooie strand-ervaring af te sluiten.