Milford Track 25 - 28 okt Milford Sound cruise 29 okt

Zaterdag 25 oktober: We hebben weer geluk: het is prachtig weer! Vertrek vanaf Te Anau met de bus naar Te Anau Downs. Daar wordt onze buschauffeur opeens de "schipper" van de motorboot die ons in een klein uur naar Glade Wharf vaart. We worden steeds meer omgeven door bergen, dichterbij zijn ze flink bebost, verderop worden ze hoger en zijn ze besneeuwd. Een prachtig panorama! Tegen 10.30 uur begint onze wandeling. De hike gaat grotendeels langs de Clinton rivier met op de achtergrond veelal besneeuwde bergtoppen. Vandaag gaan we naar Clinton Hut - slechts 1,5 uur lopen - maar het leek Johanneke en mij wel goed om de benen even wat rust te gunnen! De meeste mensen lopen echter verder naar de volgende hut. We zijn dan ook met slechts 8 personen in de hut en hebben 1 van de 2 bunkrooms helemaal voor ons alleen. We hebben een heerlijke relaxte middag, die alleen verstoord wordt door de sandflies.
Zondag 26 oktober: Hike van Clinton Hut naar Mintaro Hut. Het heeft vannacht flink geregend, dus we zijn bang dat het water hoog zal staan. Maar wat een mazzel: op het moment dat we vertrekken wordt het droog en de rest van de dag hebben we weer veel zon. Onderweg moeten we eenmaal de schoenen uit en lopen we kniediep door het water, maar verder blijven de voeten (in de schoenen) droog. We zien wel eindeloos veel watervallen en beekjes van de omringende bergen komen. Bij onze stopplaats voor de lunch liggen de bruggen die nog geplaatst moeten worden voor het wandelseizoen. Op veel plaatsen staat een bord met de waarschuwing dat er "Avalanche risk" is en dat we daarom gedurende de komende 200 - 500 meter niet mogen stoppen. Maar als we onderweg een rancher tegenkomen horen we dat we best even bij de waterval kunnen gaan kijken: het risico is momenteel nu niet bepaald groot. We klimmen heel geleidelijk tot ongeveer 600 meter hoogte en slapen in de Mintaro Hut. Hij staat in een soort kom omringd door bergen. Toilet zoals altijd buiten, maar op zo'n 100 meter van de hut. Bovendien is er (nog) geen stromend water (we moeten alles van buiten halen uit een enorme watertank) en ook geen licht. Dat komt pas als over een paar dagen het wandelseizoen start. Maar we hebben een gezellige avond. Deze keer zijn we met ons 11-en. Helaas komen 2 van de "nieuwe" gasten bij ons op de kamer slapen. De man laat een complete tas uit het bovenste bed vallen! Gelukkig raakt hij me niet.
Maandag 27 oktober. We kunnen ons geluk niet op: we hebben weer stralend weer! In de ochtend zien we veel heel brutale, nieuwsgierige Kia's (een soort papegaai) bij onze hut. We lopen ruim 1,5 uur omhoog naar het gedenkteken voor de explorer Quintin McKinnon aan het begin van de McKinnon Pass. Wat een prachtige plaats: er zijn verschillende meertjes en we zijn aan alle kanten omringd door bergtoppen. Extra bijzonder dat hier ook een brutale Kia zit die fantastisch poseert. De pass is ijzig koud omdat hij veel wind vangt en het "gras" is hier zelfs bedekt met een laagje ijs. Op de top (1154m hoog) staat een toilet "with a view" en is er een fijne shelter die tijdens zijn 40-jarig bestaan al 3x is vervangen omdat hij was weggewaaid. Daarvandaan lopen we omlaag, voor een groot deel over het " emergency path ". Dat gaat steiler naar beneden dan het normale pad (dat afgesloten is ivm lawinegevaar) en er liggen veel enorme rotsblokken, waardoor het voor mij met mijn korte benen steeds lastiger wordt Johanneke en Tim bij te houden. Maar ze wachten steeds heel lief op me bij de echt lastige plaatsen. In de middag kunnen we onze backpacks bij de Quentin-shelter laten liggen en gaan we naar de voet van de Sutherland Falls: de grootste waterval van Nieuw-Zeeland met een drop van 580 meter in 3 fasen. We denken er ook achter te kunnen komen. Dus regenjas aan en we steken de rivier over. Tim gaat terug voordat zijn schoenen te nat worden, maar Johanneke en ik gaan verder. De rotsen zijn glibberig -want volledig met mos bedekt- en de wind, het geraas en de "regen " van de waterval nemen hand over hand toe. Het eindigt ermee dat we beiden drijfnat zijn (ook de schoenen zijn volgelopen met water) en dat we toch niet verder kunnen. Maar het was weer een leuk avontuur! Nu nog ruim 1,5 uur lopen naar de Dumpling Hut waar we proberen alles droog te krijgen. Vlakbij de hut is een "swimming hole" waar Tim en Johanneke willen gaan zwemmen. Het water is ijskoud, maar Tim is moedig en gaat volledig door, Johanneke komt tot halverwege. Ik houd het wel voor gezien en zorg wel voor wat foto's. 's Avonds hebben we een "afscheidsmaal", want waarschijnlijk splitsen onze wegen zich morgenmiddag.
Dinsdag 28 oktober: En weer is het prachtig weer! En dat voor een plaats waarvan gezegd wordt dat het er 300 dagen pj regent met zo'n 8-10 meter regenval. Vandaag moeten we om 14 uur bij Sandfly Point zijn: het einde van de tocht waarvandaan we een klein stukje met de boot moeten tot Milford Sound Village. Het is ongeveer 6 uur lopen (18 km) dus de wekker gaat al om 6.15 uur zodat we om 8 uur kunnen vertrekken. Onderweg zien we weer prachtige watervallen. Het pad is gelukkig vrij vlak (wel zo fijn voor de knieën) en uiteindelijk zijn we al voor 13 uur bij de shelter bij Sandfly point. Mooi op tijd binnen, want het begint opeens te regenen. En dan komt de schipper al om 13 uur! Er komt heel slecht weer aan en hij wel ons zo snel mogelijk binnen hebben. Op weg naar de boot hebben we een kleine rukwind en begint het te regenen! Op de kant worden we opgewacht door de man aan wie ik op de Kepler Track mijn gasstelletje had uitgeleend omdat die van hun het niet deed. Zo toevallig! Hij helpt me spontaan met het checken van het weer en het regelen van vervoer naar en onderdak bij Milford Sound Lodge. Johanneke en Tim gaan door naar Te Anau, dus we nemen afscheid. Ik zal ze missen! Maar toch ook weer leuk en uitdagend om nieuwe mensen te ontmoeten en verder mee op te trekken. De Lodge is heerlijk: wat kun je een fatsoenlijk toilet, warme douche, keuken met stromend water, gas, elektriciteit en een comfortabel bed dan waarderen. En ze hebben heerlijke Latte en carrotcake! Genieten hoor! Vannacht zal er een flinke storm zijn met veel regen, het is nog onduidelijk hoelang het zal regenen. Zeker is in elk geval dat een Milford Sound cruise er alleen maar mooier door wordt: na flinke regenval zijn er opeens veel meer watervallen die de Sound spectaculair zullen maken. Ik heb nu 2 kansen: of morgen alleen of anders overmorgen met de Strayers op weg naar Gunn's Camp. In de avond heerlijke "more than complete" nachos, die me 's nachts helaas wel last bezorgen. 's Nachts stormt het flink en valt er veel regen. Ik ben benieuwd naar morgen.
Woensdag 29 oktober. Om 8.55 uur vertrekt de eerste cruise van Mitre Peak Cruises. Die is me aanbevolen omdat het de kleinste boot is en zo vroeg is het nog rustig en is het water ook kalm. Ik heb geluk want door en toevallige ontmoeting bij het ontbijt zet Bram (een wat oudere Nederlandse man met auto) me af, anders had ik door de stromende tegen gelopen! Helaas moeten er voor de cruise 6 reizigers zijn en we zijn met ons 5-en. Gelukkig willen de andere 4 ook wat extra betalen en zo kunnen we toch vertrekken. En weer heb ik geluk: het heeft geregend dus er zijn veel watervallen, maar het weer wordt steeds beter en uiteindelijk hebben we en groot deel van de tocht en blauwe hemel! De tocht is indrukwekkend: de fjord, de watervallen (waar we bijna onder gaan liggen), de bergtoppen met wat vers gevallen sneeuw, de overgang naar de vrij ruige Tasmaanse zee en als toetje en behoorlijk grote sealcolony die op dit moment lekker actief is. Terug ga ik lopen: ook heel mooi: het is nog steeds lekker weer en het is laagtij zodat je overal vrij dichtbij kunt komen. Om 15 uur de Awsome Bus terug naar Te Anau, waar ik in elk geval Tim nog weer zal ontmoeten bij het Lakefront Backpacker Hostel.